دلنوشته ای برای دخترم پرنیان

نازگلکم،دیشب میخواستم شام درست کنم اما امون نمیدادی،واسه همینم گذاشتمت توی روروئک و بردمت توی آشپزخونه،تو هم اروم نشستی و منو تماشا کردی،الهی قلبون اون نگاههای نازت برم  تا آخر کار که شام درست کردم توی روروئکت موندی،البته این دومین بار بود که میگذاشتمت توی روروئک ،سری قبلی اولین بارت بود که همش سه ماه داشتی و خیلی هم استقبال نکردی       بعد هم رفتی توی اتاقت،البته خودم کمکت کردم،و شروع کردی به کنجکاوی   آخر سر هم سرت خورد به قسمت جلوی روروئک و شروع کردی به گریه وزاری       ...

...

...

اولین بار یازده آذر ماه نشستی یعنی شش ماه و نه روزت بود  ،البته هنوز باید یه خورده مواظبت باشیم آخه گاهی با صورت شیرجه میزنی         ...

...

...

الهی قلبون اون نگاهت..... ...

عزیز دلم ،پریشب ساعت یک نیمه شب خوابت نمی اومد و شیطونیت حسابی گل کرده بود منم داشتم از خواب میمردم   هر کاری کردم خوابت نمیبرد تا بالاخره حوصلم سر رفت و بردمت توی اتاق خودت وتو هم با دیدن اسباب بازیهات حسابی ذوق کردی ...

جوجه طلای من اولین بار که بهت غذای کمکی دادم زیاد استقبال نکردی ،انگار که یه چیز خیلی خیلی بد مزه میخوردی با اینکه دکترت گفته بود از شش ماهگی غذا رو باید شروع کنین اما من فکر کردم که ضعیفی و عیبی نداره که زودتر شروع کنم و با این استقبال بی نظیر تو روبرو شدم اما باز من ناامید نشدم و روزهای بعد بهت دادم تا کمکم خوشت اومد(درواقع بهش عادت کردی)   ...

...